يكدفعه ياد اين شعر افتادم...رفيق من،سنگ صبور غم هام،به ديدنم بيا كه خيلي تنهام،هيچكي نمي فهمه چه حال دارم،چه دنياي رو به زوالي دارم...خوش به حال اوني كه رفيقشو با دل خودش بفهمه،حس كنه...!...يه وقت هم هر چي به يكي مي گي مي گه:يكي اون بالا هست كه با منه...

رفيق...همدم...مهربون...ناز...با معرفت!...چه خدايي داريم ما و بعضي وقتا غافليم...

چمي دونم!...اون بالا هستش ديگه...

به قول يه عزيزي اين پايين،در پناه خود خودش...!

يا حق