من منظورم به رفتارها و گفتارهاي روزمره خودمون بود
تا به مشکل بر ميخوريم ميگيم خدا ميخواسته و يادمون ميره ما خودمون در مصائبي که بهمون ميرسه بي تأثير نيستيم منظورم از تهمت اين بود البته منکر اراده خدا در تمام هستي نيستم
وقتي نعمتي هم بهمون ميرسه و خوشحاليم يادمون ميره که صاحب اصلي نعمت خدا هست و او بوده که اراده کرده تا اين نعمت به ما برسه. اينجا يکسره خودمون رو مي بينيم و خودمون رو محق ميدونيم
قبول کنيد ما گاهي از خدا هم بدگويي مي کنيم. اونجايي که تا به يه گناهکار ميرسيم و نمي تونيم بريم سراغش براي امر به معروف و نهي از منکر و ارشاد و ... توي دلمون ازش متنفر ميشيم و ميگيم خدا بالاخره حقش رو ميذاره کف دستش و غافليم که اين خداي بزرگ همون قدر که خداي منه خداي او هم هست. ما اينجور وقت ها فقط ياد جلوه هايي مثل عذاب و دوزخ و آتش هستيم و رحمت و بخشش رو يادمون ميره.
نمي دونم شايد تعبيري که من کردم درست نباشه
شايد...
خدايا شکرت